«Έρχομαι από μία χώρα, την Ελλάδα, όπου ο κατώτατος μισθός, πέρα του ότι έπεσε στο βάραθρο με το μνημόνιο και με την κρίση, σήμερα είναι στα καθαρά 614 €. Ένας εργαζόμενος λοιπόν που θα πληρώσει 500 € ρεύμα και θα του μείνουν τα υπόλοιπα να φάει, να πιει και να διασκεδάσει, δεν ζει», είπε μιλώντας στην Επιτροπή EMPL (Απασχόλησης & Κοινωνικών Υποθέσεων) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη διάρκεια συζήτησης έκθεσης για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο.
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ / The Left αφού σκιαγράφησε το διαρκές αδιέξοδο των χαμηλόμισθων εργαζόμενων της χώρας μας, επεσήμανε πως με τις τρέχουσες πολιτικές «και τα μεσαία στρώματα συνέχεια μπαίνουν στην διαδικασία ευαλωτότητας», μια διαδικασία που επιτείνεται από τις διαρκείς και αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων ετών.
Απάντηση στις «πολλαπλές αυτές κρίσεις που επιτυγχάνουν την αύξηση της φτώχειας», όπως σημείωσε δεν μπορεί παρά να είναι «ένα νέο παραγωγικό μοντέλο βασισμένο στις ανάγκες των πολλών», ένα μοντέλο που θα στηρίζεται στην ενίσχυση της Εργασίας και τη στήριξη του εισοδήματος μέσα από το δίχτυ προστασίας που φιλοδοξούν να απλώσουν από τη μία η Οδηγία για Επαρκείς Κατώτατους Μισθούς, και από την άλλη η υπό συζήτηση πρόταση Οδηγίας για Ελάχιστο Εγγυημένο εισόδημα.
Ο Κώστας Αρβανίτης ζήτησε:
- δικαιότερη κατανομή του νέου πλούτου που φέρνει η ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης,
- διατήρηση και ενίσχυση του Δημόσιου χαρακτήρα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης,
- στήριξη των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, θεωρώντας ότι είναι καίριο ανάχωμα στην αισχροκέρδεια,
- να αντιμετωπιστεί το θέμα της φοροαποφυγής.
Με άλλα λόγια υποστήριξε πως προτεραιότητα για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, ένα μηχανισμό συντονισμού των οικονομικών πολιτικών και των πολιτικών απασχόλησης στην ΕΕ, είναι να σπάσει ο φαύλος κύκλος της φτωχοποίησης των Ευρωπαίων που άνοιξαν οι αποτυχημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και διεύρυναν οι αλλεπάλληλες κρίσεις.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης του Κώστα Αρβανίτη:
Έρχομαι από μία χώρα, την Ελλάδα όπου ο κατώτατος μισθός, πέρα του ότι έπεσε στο βάραθρο με το μνημόνιο και με την κρίση, σήμερα είναι στα καθαρά 614 ευρώ. Ένας εργαζόμενος λοιπόν θα πληρώσει 500 ευρώ ρεύμα και θα του μείνουν τα υπόλοιπα να φάει, να πιει και φυσικά να διασκεδάσει. Δεν ζει.
Έτσι λοιπόν πρέπει να δούμε τις πολιτικές που δημιουργούν αυτό που λέμε ευάλωτες ομάδες, διότι και τα μεσαία στρώματα συνέχεια μπαίνουν στην διαδικασία ευαλωτότητας. Ο ευρωπαϊκός μισθός λοιπόν, ο κατώτατος μισθός, είναι πολύ σημαντικό εργαλείο για να μειώσουμε αυτές τις ανισότητες και να έχουν οι εργαζόμενοι και κάτι περισσότερο. Βεβαίως, πριν ήταν ο COVID, πριν τον COVID είχαμε κάτι άλλο και σήμερα έχουμε την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, την κρίση, αύριο θα έχουμε κάτι άλλο, όμως πρέπει να δημιουργήσουμε τέτοιες στρατηγικές για να έχουν οι άνθρωποι όνειρα και να ζουν καλύτερα.
Εδώ λοιπόν μοιραζόμαστε τις ανησυχίες της εισηγήτριας, συμφωνώ πάρα πολύ με την οπτική που βλέπει τα πράγματα, για τη δυσαναλογία μεταξύ κατώτατων μισθών και πληθωρισμού, που αυξάνει τη φτώχεια των εργαζομένων εξανεμίζοντας αυτό που λέμε αγοραστική δύναμη. Και όχι μόνο την δύναμη αλλά και το δικαίωμα να υπάρχουν, κανονικά, ισότιμα. Δυστυχώς, οι πολλαπλές αυτές κρίσεις επιτυγχάνουν την αύξηση της φτώχειας, κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες και εντάσεις.
Το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, ως μηχανισμός συντονισμού των οικονομικών πολιτικών και των πολιτικών απασχόλησης της Ένωσης μας, πρέπει να προωθήσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο βασισμένο στις ανάγκες των πολλών, όλων θα έλεγα, και σε αυτή την κατεύθυνση να κινηθούν και οι τροπολογίες μας.
Για να γίνω πιο χρήσιμος εδώ, να πω ότι συμφωνώ με πάρα πολλές από τις προτάσεις σας, της κυρίας Φεράντις, ειδικά για την αναγκαιότητα εφαρμογής – όσο το δυνατόν γρηγορότερα – της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για τον Κατώτατο Μισθό καθώς και της σύνταξης Πρότασης Οδηγίας για Ελάχιστο Εγγυημένο εισόδημα από την Επιτροπή.
Θα έλεγα ότι ζητώ αύξηση των μισθών αναλογικά με τον πληθωρισμό αλλά και ένα μέρος της υπεραξίας που παράγει η τεχνητή νοημοσύνη. Η τεχνητή νοημοσύνη, που είναι δικό μας δημιούργημα, της κοινωνίας, θα εισπράττει την υπεραξία της μόνο η μία πλευρά; Οι εργαζόμενοι, οι πολίτες, η κοινωνία δεν πρέπει να πάρουν κι αυτό που τους αναλογεί;
Επιθυμούμε και επιθυμώ τη διατήρηση και την ενίσχυση του Δημόσιου χαρακτήρα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Υγεία δηλαδή. Την στήριξη των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, θεωρώντας ότι είναι καίριο ανάχωμα στην αισχροκέρδεια.
Και βεβαίως ένα τελευταίο: θα έβαζα να έχουμε ψηλά στην ατζέντα μας το θέμα της φοροαποφυγής και να έχουμε καθαρά πολιτικές φορολογικής διαφάνειας.
