Γηροκομείο Μήλου: Θολό τοπίο
Πριν πολλά χρόνια, από το 1977 συγκεκριμένα ο συμπατριώτης Αντώνης Λιλλής (ή Ρίτσος), με η γυναίκα του Ελένη είχαν οραματιστεί μια μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Ένα γηροκομείο στη Μήλο, που θα φρόντιζε τους ηλικιωμένους του νησιού και δεν θα αναγκαζόταν κάποιοι απ’ αυτούς να μεταβούν σε ιδρύματα της Αττικής, ούτε να σκέφτονται ότι βαρύνουν τα παιδιά τους.
Σκοπός του με λίγα λόγια ήταν η στέγαση, σίτιση και παντοειδής περίθαλψη Μηλίων οι οποίοι έχουν υπερβεί το 60ο έτος της ηλικίας τους.
Με κόπο και μεράκι, ο ίδιος έβαλε τα θεμέλια για ένα γηροκομείο, δωρίζοντάς το στον Δήμο Μήλου, έχοντας την εντύπωση ο ίδιος, ότι έτσι θα ήταν καλύτερα τόσο για τη διαχείρισή του, αλλά κυρίως για τη λειτουργία του.
Ούτε καν περνούσε από το μυαλό του τότε, ότι ο Δήμος δεν θα μπορούσε όχι μόνο να λειτουργήσει το Γηροκομείο, αλλά ότι θα δυσκολευόταν ακόμη και να το συντηρήσει.
Παρά το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, νιώθοντας ανακούφιση που επιτέλους στον τόπο τους θα έχουν ένα «αποκούμπι», χωρίς να ταλαιπωρούν τους δικούς τους ανθρώπους.
Στα χρόνια που πέρασαν, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για οποιοδήποτε άλλο σκοπό, παρά για εκείνον που οραματίστηκαν ο θεμελιωτές και δωρητές του. Κάποιες φορές, ως κέντρο φιλοξενίας δημοσίων υπαλλήλων. Κάποιες άλλες, για να στεγάσει κάποιες υπηρεσίες.
Τα «εμπόδια» για τη μη λειτουργία του όπως αναφέρουν οι κατά καιρούς τοπικές Δημοτικές Αρχές, είναι οι πόροι που θα πρέπει να έχει, οι δυσκολία σε γραφειοκρατικά γρανάζια, κι ένα σωρό άλλα. Τελευταία μάλιστα -το 2018 αν δεν με απατά η μνήμη μου- είχαν γίνει ενέργειες για αλλαγή του σκοπού του ιδρύματος.
Ειπώθηκε μάλιστα, ότι έγινε πρόσκληση κάποια στιγμή (αν αντιλήφθηκα σωστά την κουβέντα) προς τους ηλικιωμένους, ούτως ώστε να υπάρχει μια πρώτη εικόνα ενδιαφέροντος. Η απάντηση ήταν ότι δεν υπήρχε ικανό ενδιαφέρον. Πώς όμως είναι δυνατόν από τη μια οι ηλικιωμένοι κυρίως να περιμένουν ακόμη την ολοκλήρωση και λειτουργία του γηροκομείου, ενώ από την άλλη να μην υπάρχει ενδιαφέρον.
Η ουσία στην τελική είναι ότι από το 1977 μέχρι και σήμερα, οι ηλικιωμένοι του νησιού, ιδιαίτερα όσοι είναι χωρίς οικογένεια, βρίσκονται χωρίς μέριμνα και περίθαλψη, παρά το γεγονός ότι κάποιοι ξόδεψαν χρήμα, περιουσία, κόπο και μεράκι για να αποκτήσει η Μήλος το δικό της γηροκομείο.
Και ακόμη πιο αποκαρδιωτικό είναι το γεγονός, ότι σήμερα δεν υπάρχει καμία ενημέρωση ούτε για την πορεία του γηροκομείου «Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ», ούτε κι αν ο Δήμος Μήλου έχει σκοπό να ολοκληρώσει τις ενέργειες ώστε να λειτουργήσει το γηροκομείο Μήλου.
Για το Milos Voice
Θεμιστοκλής Παναγιώτου
