«Εγώ βούλιαξα μαζί με το βαπόρι», λέει ο Χαράλαμπος Κοντός στο Reader.gr και διηγείται πως μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν στο ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ μαζί με έναν «γραμματικό» (σ.σ υποπλοίαρχος).
Το «βαπόρι βούλιαξε και μας πήρε μαζί αλλά ήταν ρηχά. Έκανα κωλοτούμπες, μετά βγήκαμε», θυμάται και δηλώνει πως δεν θα ξεχάσει ποτέ πως όταν ναυάγησε μαζί με το πλοίο «είχε ησυχία, ήταν θεοσκότεινα, δεν έβλεπες τίποτα. Τη μία άκουγα τη φωνή του γραμματικού και εκείνος τη δική μου, την άλλη χανόταν επειδή το κύμα ήταν ψηλό και ανεβοκατέβαζε διαφορετικά τον ένα από τον άλλο. Έρχονταν στα πόδια μου πράγματα από το βαπόρι όπως ξύλα, πλαστικά. Έσκαγαν δίπλα σου και ακούγονταν. Ήταν κάπως τρομακτικό».
Μέχρι τη στιγμή που το ΣΑΜΙΝΑ χάθηκε για πάντα στα νερά της Πάρου, ο κ. Κοντός μαζί με τον υποπλοίαρχο έριχναν βαρελάκια και σωσίβια στη θάλασσα. Όταν βούλιαξαν μαζί με το πλοίο «βοηθήσαμε και άλλο κόσμο να μπει μέσα σε κάτι βαρελάκια που ήταν ανοιχτά. Μετά μπήκαμε και εμείς σε ένα βαρελάκι μαζί με ένα κορίτσι, 18 ή 19 ετών που είχε χτυπήσει στο πόδι του».
Δεκαεννέα χρόνια μετά το ναυάγιο που στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους «υπάρχουν στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό όλα όσα συνέβησαν. Πήγε τζάμπα ο κόσμος, στα 200 μέτρα από τη στεριά».
«Μου βγήκε να βοηθήσω (σ.σ. την ώρα του ναυαγίου). Το είπα και στον ανακριτή τότε, που μου έλεγε για τον πρώτο μηχανικό πως την κοπάνησε με την πρώτη βάρκα. Του λέω: “τι να σας πω, ποιος ξέρει τι σκέφτηκε εκείνη την ώρα” και μου λέει “δεν είναι να σκεφτεί, είναι ναυτικός, στις υποχρεώσεις του είναι να φροντίσει για τον κόσμο που έχει μέσα, να μείνει, να βοηθήσει, εσύ γιατί κάθισες και δεν έφυγες μαζί με τη γυναίκα σου;” και του απάντησα: “γιατί έτσι αισθάνθηκα, έπρεπε να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους”. Ο ανακριτής μου είπε τότε πως “αυτό έπρεπε να κάνει και ο άλλος, δεν το έκανε, εσύ το έκανες”. Εγώ ήθελα να του πω πως είναι στον χαρακτήρα του καθενός. Εμένα μου αρέσει να προσπαθώ να βοηθάω σε μια κατάσταση. Όταν κάτι γίνεται πάντα πάω μπροστά, θέλω να βοηθάω όχι να είμαι θεατής. Να πάω και να δω αν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν είμαστε και θεοί αλλά ό,τι μπορούμε κάνουμε», αναφέρει ο κ. Κοντός στο Reader.gr.
«Ο Ψυχογιός (σ.σ. ο υποπλοίαρχος που είχε βάρδια την ώρα της σύγκρουσης) δεν πρόσεχε τη δουλειά του (…). Δεν πρόσεξε ότι ο καιρός έσπρωχνε το βαπόρι από την αριστερή μεριά, αυτό ήταν στον αυτόματο πιλότο και ήταν να περάσει ξυστά από τα γκρέμνα (σσ γκρεμός, τα βράχια) το είδε τελευταία στιγμή και δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα» με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στις Πόρτες, αναφέρει ο κ. Κοντός.
Σαν σήμερα, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, λαμβάνει χώρα στ’ ανοικτά της Πάρου το ναυάγιο του επιβατηγού – οχηματαγωγού πλοίου «Εξπρές Σάμινα», το οποίο οδήγησε στον θάνατο 81 ανθρώπους.
Το πλοίο, που εκτελούσε δρομολόγιο της γραμμής Πειραιάς – Πάρος – Νάξος – Ικαρία – Σάμος – Πάτμος – Λειψοί, προσκρούει στις νησίδες Πόρτες, μόλις δύο μίλια μακριά από την Πάρο, και μέσα σε 25 λεπτά βυθίζεται.
Το βράδυ του ναυαγίου
Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000, σύμφωνα με τη wikipedia το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα.
Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, ώρα 22.15 προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.
Μεγάλος πανικός προκλήθηκε στους επιβαίνοντες λόγω της συσκότισης που προκλήθηκε στο πλοίο από ηλεκτρική βλάβη, καθώς δεν λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια (emergency generator) αλλά και από την απουσία ειδοποίησης της σειρήνας έκτακτης ανάγκης αλλά και της σχετικής ενημέρωσης από τα φορητά μεγάφωνα του πλοίου [3], με πολλούς από αυτούς να πηδούν στη θάλασσα.
Αρχικά το περιστατικό στο θάλαμο επιχειρήσεων του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ) δεν εμπνέει κάποια ανησυχία παρ’ ότι διαφορετική εικόνα έδιναν οι επιβαίνοντες, επικοινωνώντας μέσω κινητών τηλεφώνων με τηλεοπτικούς σταθμούς.
Μετά από αρκετή ώρα το Λιμεναρχείο Πάρου διατάσσει όλα τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν στον τόπο του ναυαγίου με πρώτους να φτάνουν στο σημείο του ναυαγίου οι ψαράδες, ενώ στην συνέχεια και σκάφη του Λιμενικού.
Μέρος των διασωθέντων μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της Πάρου. Ο λιμενάρχης Πάρου, Δημήτρης Μάλαμας, έχασε τη ζωή του το ίδιο βράδυ από το άγχος και την πίεση κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για τη διάσωση των ναυαγών.
